Tarte taart An: Petits Fours

Snoepen van het beslag. Een lepeltje met chocolade of het proeven van de afzonderlijke ingrediënten. Eigenlijk ben ik – voor de taart goed en wel uit de oven komt – al bijna uitgegeten. Het komt alleen nog neer op het proeven van het eindresultaat. Kijken of alle smaken kloppen en of er tijdens de magische minuten in de oven nog onverklaarbare dingen zijn gebeurd (oftewel; heeft de taart het gered of komt er juist een hoopje ellende uit de oven?). Eigenlijk heb je dan al aan een klein stukje genoeg. Gevaar ligt op de loer met een taart voor tien personen op je aanrecht. Voor je het weet eet je na dat ene kleine stukje toch nog een aantal puntjes mee voor de gezelligheid.
Kleine stukjes zijn een uitkomst voor iemand die benieuwd is naar nieuwe smaken en met een chronisch ‘oh-ik-kan-niet-kiezen’ syndroom. Daarom ben ik zo blij met dingen als macarons en mini-cup-cakes.

Een aantal jaren geleden at ik bij een chique restaurant. Al tijdens het hoofdgerecht zag ik een van de serveersters met witte handschoentjes aan de handen een karretje voortduwen. Dat karretje was afgeladen met de mooiste taarten onder glazen stolpen, etagères vol bonbons en schaaltjes vol met jam en sauzen. Mijn interesse in de vis op mijn bord zakte per direct naar een dieptepunt. Eerder die avond had ik nog ingezeten over alle omgangsvormen die bij zo’n statig restaurant horen en over het ontcijferen van de abracadabra-menukaart, maar na het zien van het karretje kon ik alleen nog maar inzitten over welke taart de beste keuze zou zijn. Het inzien van de dessertkaart maakte geen einde aan mijn getwijfel. Het liefst zou ik alles proberen. Een hapje uit elke taart. Maar gezien de setting en het gezelschap waarin ik verkeerde was dit gewoon geen optie. Een van de gasten aan mijn tafel bleek geen last te hebben van de strak-in-pak-obers en rijen bestek naast de borden en was totaal niet uit het veld geslagen door alle regeltjes van het gerenommeerde restaurant. Zonder gêne diende zij het verzoek in om van alles wat te krijgen. Mijn avond kon niet meer stuk. Alle mini-porties taart van het karretje waren het negeren van de etiquette meer dan waard! Lang leve de variëteit.

Afgelopen weekend heb ik mij uit kunnen leven door het maken van petits fours. Een hele berg wel te verstaan, allemaal bestemd voor een feestje waar ik niet bij zou zijn. Het is dus gebleven bij lepeltjes beslag en een hoop stress toen de macarons niet in zijn geheel uit de oven kwamen. Die mislukte exemplaren moesten het echt niet hebben van hun looks, maar smaakten prima, dus dienden als schrale troost!

Excuus van de week: Tarte taart An’s petits fours voor op een feestje
Recept: mini-meringues met passievruchtencrème

Ingrediënten:
2 eiwitten
110 g fijne kristalsuiker
gele eetbare kleurstof
vanille extract
1 lepel passievruchtenpulp, gezeefd
1 eetlepel maïszetmeel

Voor de passievruchtencrème:
60 g zachte roomboter (ongezout)
120 g poedersuiker
1 eetlepel passievruchtenpulp (niet gezeefd)

1. Verwarm de oven voor op 120º graden (110º hetelucht).
2. Klop de eiwitten stijf in de machine en voeg de kristalsuiker toe. Doe dit in etappes en wacht telkens even tot de suiker is opgenomen door de eiwitten. Voeg het vanille extract, de gezeefde passievruchtenpulp en het maïszetmeel toe. Het eiwitschuim zal veranderen in een dikke massa. Het meringues-schuim is klaar als het in pieken omhoog blijft staan.
3. Schep het schuim in een spuitzak en spuit kleine toefjes op een met bakpapier beklede bakplaat. Bak in drie kwartier in de oven en laat ze afkoelen op de plaat.
4. Terwijl de schuimpjes in de oven staan kunnen de boter en de poedersuiker tot een zachte massa worden gemixt. Voeg de passievruchtenpulp toe. Gebruik deze passievruchtencrème om telkens twee schuimpjes tegen elkaar aan te drukken. Voilà: eenhaps-gebakje, klaar om opgegeten te worden.